Ταινίες :Η Ζωή Είναι Ωραία (La Vita e’ Bella)
Ο Guido Orefice είναι ένας Εβραίος που ζει ένα υπέροχο ειδύλλιο με μια γυναίκα, την όμορφη Dora, έχοντας ως όπλο το χιούμορ του.
Λίγα χρόνια αργότερα, παντρεμένος πλέον μαζί της, θα προσπαθήσει με τη βοήθεια και πάλι του χιούμορ του να προστατέψει τον μικρό τους γιο από τους Ναζί καθώς θα βρεθούν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Λίγα χρόνια αργότερα, παντρεμένος πλέον μαζί της, θα προσπαθήσει με τη βοήθεια και πάλι του χιούμορ του να προστατέψει τον μικρό τους γιο από τους Ναζί καθώς θα βρεθούν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Ίσως να πρόκειται για τον μοναδικό λόγο που αξίζει να ζει κάποιος. Και όχι μόνο με την τετριμμένη έννοια που αποδίδεται ευρέως μέσω των γιορτών και απολαύσεων, αλλά πολύ περισσότερο, όπως μας δείχνει ο σπουδαίος R. Benigni, η ζωή είναι ωραία όταν μπορείς ν’ αλλάζεις “πρόσημο” στις δύσκολες καταστάσεις της και να διαμορφώνεις τον κόσμο όπως εσύ θέλεις ή όπως σε βολεύει!
Είναι ωραία όταν μπορείς να δεις μια αχτίδα φωτός μέσα στο πυκνό σκοτάδι, ένα λεπτό λουλουδάκι μέσα στο καμένο δάσος ή ένα αθώο παιδικό χαμόγελο – σαν αυτό που μας περιγράφει ο σκηνοθέτης και πατέρας στη ταινία – να ξεπροβάλει εν καιρώ πολέμου μέσα σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Ένα ζευγάρι πολιτικών κρατούμενων προσπαθούν ν’ αναδείξουν το μεγαλείο της ζωής, της χαράς και του έρωτα στο μικρό τους γιο αλλά και στους ίδιους τους τούς εαυτούς, στις πλέον μαύρες εποχές της ανθρωπότητας, όπως αυτή του μεσοπολέμου.
Είναι αυτές οι στιγμές στην ταινία που τα ανάμεικτα συναισθήματα της χαράς και της λύπης γίνονται ένα. Οι στιγμές που ο έρωτας επιβιώνει δίνοντας τον καρπό της ζωής, αυτόν που παίζει μέσα στην όποια φρικαλέα πραγματικότητα τον ρόλο που την καταστρέφει…
Είναι ωραία όταν μπορείς να δεις μια αχτίδα φωτός μέσα στο πυκνό σκοτάδι, ένα λεπτό λουλουδάκι μέσα στο καμένο δάσος ή ένα αθώο παιδικό χαμόγελο – σαν αυτό που μας περιγράφει ο σκηνοθέτης και πατέρας στη ταινία – να ξεπροβάλει εν καιρώ πολέμου μέσα σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Ένα ζευγάρι πολιτικών κρατούμενων προσπαθούν ν’ αναδείξουν το μεγαλείο της ζωής, της χαράς και του έρωτα στο μικρό τους γιο αλλά και στους ίδιους τους τούς εαυτούς, στις πλέον μαύρες εποχές της ανθρωπότητας, όπως αυτή του μεσοπολέμου.
Είναι αυτές οι στιγμές στην ταινία που τα ανάμεικτα συναισθήματα της χαράς και της λύπης γίνονται ένα. Οι στιγμές που ο έρωτας επιβιώνει δίνοντας τον καρπό της ζωής, αυτόν που παίζει μέσα στην όποια φρικαλέα πραγματικότητα τον ρόλο που την καταστρέφει…
Με λίγα λόγια: χωρίς υπερβολή, μια από τις 10 καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του 90..
χιουμορ:50%
συγκίνηση:50%
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου