Γάλα γαϊδούρας
Το γάλα της γαϊδούρας χρήσιμοποιητε από τον άνθρωπο σαν τροφή φάρμακο και καλλυντικό για χιλιάδες χρόνια. Οι αρχαίοι λυβιοι από όσο ξέρουμε ήταν οι πρώτοι που είχαν στάβλους με γαϊδούρες για άρμεγμα. Οι πλούσιες κυρίες της εποχής έπαιρναν το μπάνιο τους και έφτιαχναν μάσκες προσώπου, βουτώντας το γάλα γαιδαρας σε ψωμί για να αναζωογονησουν το δέρμα τους.
Η Κλεοπάτρα κρατούσε 300 θηλυκά γαϊδούρια για τον λόγο αυτό και όταν ταξίδευε είχε μαζί της ένα κοπάδι γαιδουριτσες για το μπάνιο της καθ' οδόν.
Η Ποπεα η γυναίκα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Νέρωνα κρατούσε 500 γαϊδουράκια για άρμεγμα τα οποία επίσης ταξίδευαν μαζί της.
Ο Πλινιος ο πρεσβύτερος αναφέρει τρεις χρήσεις για το γαϊδουρινό γάλα, αφέψημα καλλυντική, φαρμακευτική.
Ο Ιπποκρατης συνταγογραφουσε το γαϊδουρινό γάλα για διάφορες παθήσεις όπως ρύθμιση εμεινοριακου κύκλου, αρθρίτιδα, δηλλητηριασεις, πληγές, νευρικές διαταραχές και πολλές άλλες.
Από τις αρχές του 19ου αιώνα στάβλοι γαιδαρων(asinerie) είχαν εγκατασταθεί στις περισσότερες Γαλλικές πόλεις και οι τσομπάνοι γαιδαρων αρμεγαν κατά παραγγελιά περδιαβαινοντας στους δρόμους με το κοπάδι τους. Κάποιο καιρό μετά το ενδιαφέρον για το γάλα τους μειώθηκε μέχρι που ο Dr. Jules Parrot ένας Γάλλος ιατρός υπεύθυνος για τα προβληματικά μωρά στο νοσοκομείο Hopital de Enfants Assistes στο Παρίσι ανακάλυψε πως το γαϊδουρινό γάλα είναι το ελιξήριο για άρρωστα νεογέννητα.
Η πιπίλες όπως και η υγιεινή ήταν άγνωστες για την εποχή και τα άρρωστα μωρά μετέδιδαν ασθένειες στις θηλάζουσες νοσοκόμες έτσι ο Dr. Parrot έκανε το τολμηρό βήμα να βάλει τα νεογνα για θηλασμό επάνω στις θηλές των ζώων, πάρα τις αντιδράσεις των ανωτέρων του.
Η έρευνά του Dr. Parrot είχε ως εξής στην διάρκεια ενός έτους παρακολουθουσαν 86 ασθενικά μωρά. Έξι από αυτά έπιναν αγελαδινό γάλα από μπουκάλι εκ των οποίων μόνο ένα επέζησε, 42 έπιναν κατσικίσιο γάλα κατευθείαν από την θηλή, επέζησαν 8.
Απο τα 38 που θήλαζαν απευθείας από την θηλή της γαιδαρας γαλα, επέζησε ο εντυπωσιακός αριθμός των 28.
Έτσι λοιπόν ο ιατρός έστησε έναν στάβλο για απευθείας θηλασμό μέσα στο βρεφοκομικό και τα μωρά τρέφονταν με αυτόν τον τρόπο πέντε φορές κατά την διάρκεια της μέρας και δυο φόρες μέσα στην νύχτα. Μια γαιδαρα μπορεί να ταΐσει τρία νεογνά για πέντε μήνες.(Απο δημοσίευση του ίδιου στο Bulletin de l'Academie de Medecine, 1882)
Τα μωρά στην φροντίδα του Dr. Parrot επιβίωσαν θριαμβευτικά όπως και αμέτρητοι άλλοι άνθρωποι ανα τους αιώνες.
Η σύνθεση του γαϊδουρινού γάλακτος έχει εκπληκτικές ομοιότητες με το μητρικό επιπλέον είναι σημαντική πηγή πρωτεϊνών, βιταμινών(Α, Β1, Β2, Β6, C, D, E), μετάλλων(ασβέστιο, μαγνήσιο, φώσφορος, σίδηρος και ψευδάργυρος) καθώς και fatty acids, immunoglobulins, και alkylglycerols. Με μέσο όρο λίπους γύρω στο 1%. Και καθώς ο παράγοντας βακτηρίων είναι σχεδόν μηδενικός δεν υπάρχει λόγος παστερίωσης όπου και χάνονται τα περισσότερα θρεπτικά συστατικά.
Μια ιατρική έκθεση του 1988 που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό The Brayer(τεύχος Σεπ - Οκτ 2001) ανέφερε συνοπτικά πως η εσωτερική χρήση του γαϊδουρινού γάλακτος, είναι χρήσιμη στην θεραπεία γαστρεντερολογικων προβλημάτων, βρογχίτιδας, πνευμονικές μολύνσεις και νευρικής εξάντλησης.
Η Κλεοπάτρα κρατούσε 300 θηλυκά γαϊδούρια για τον λόγο αυτό και όταν ταξίδευε είχε μαζί της ένα κοπάδι γαιδουριτσες για το μπάνιο της καθ' οδόν.
Η Ποπεα η γυναίκα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Νέρωνα κρατούσε 500 γαϊδουράκια για άρμεγμα τα οποία επίσης ταξίδευαν μαζί της.
Ο Πλινιος ο πρεσβύτερος αναφέρει τρεις χρήσεις για το γαϊδουρινό γάλα, αφέψημα καλλυντική, φαρμακευτική.
Ο Ιπποκρατης συνταγογραφουσε το γαϊδουρινό γάλα για διάφορες παθήσεις όπως ρύθμιση εμεινοριακου κύκλου, αρθρίτιδα, δηλλητηριασεις, πληγές, νευρικές διαταραχές και πολλές άλλες.
Από τις αρχές του 19ου αιώνα στάβλοι γαιδαρων(asinerie) είχαν εγκατασταθεί στις περισσότερες Γαλλικές πόλεις και οι τσομπάνοι γαιδαρων αρμεγαν κατά παραγγελιά περδιαβαινοντας στους δρόμους με το κοπάδι τους. Κάποιο καιρό μετά το ενδιαφέρον για το γάλα τους μειώθηκε μέχρι που ο Dr. Jules Parrot ένας Γάλλος ιατρός υπεύθυνος για τα προβληματικά μωρά στο νοσοκομείο Hopital de Enfants Assistes στο Παρίσι ανακάλυψε πως το γαϊδουρινό γάλα είναι το ελιξήριο για άρρωστα νεογέννητα.
Η πιπίλες όπως και η υγιεινή ήταν άγνωστες για την εποχή και τα άρρωστα μωρά μετέδιδαν ασθένειες στις θηλάζουσες νοσοκόμες έτσι ο Dr. Parrot έκανε το τολμηρό βήμα να βάλει τα νεογνα για θηλασμό επάνω στις θηλές των ζώων, πάρα τις αντιδράσεις των ανωτέρων του.
Η έρευνά του Dr. Parrot είχε ως εξής στην διάρκεια ενός έτους παρακολουθουσαν 86 ασθενικά μωρά. Έξι από αυτά έπιναν αγελαδινό γάλα από μπουκάλι εκ των οποίων μόνο ένα επέζησε, 42 έπιναν κατσικίσιο γάλα κατευθείαν από την θηλή, επέζησαν 8.
Απο τα 38 που θήλαζαν απευθείας από την θηλή της γαιδαρας γαλα, επέζησε ο εντυπωσιακός αριθμός των 28.
Έτσι λοιπόν ο ιατρός έστησε έναν στάβλο για απευθείας θηλασμό μέσα στο βρεφοκομικό και τα μωρά τρέφονταν με αυτόν τον τρόπο πέντε φορές κατά την διάρκεια της μέρας και δυο φόρες μέσα στην νύχτα. Μια γαιδαρα μπορεί να ταΐσει τρία νεογνά για πέντε μήνες.(Απο δημοσίευση του ίδιου στο Bulletin de l'Academie de Medecine, 1882)
Τα μωρά στην φροντίδα του Dr. Parrot επιβίωσαν θριαμβευτικά όπως και αμέτρητοι άλλοι άνθρωποι ανα τους αιώνες.
Η σύνθεση του γαϊδουρινού γάλακτος έχει εκπληκτικές ομοιότητες με το μητρικό επιπλέον είναι σημαντική πηγή πρωτεϊνών, βιταμινών(Α, Β1, Β2, Β6, C, D, E), μετάλλων(ασβέστιο, μαγνήσιο, φώσφορος, σίδηρος και ψευδάργυρος) καθώς και fatty acids, immunoglobulins, και alkylglycerols. Με μέσο όρο λίπους γύρω στο 1%. Και καθώς ο παράγοντας βακτηρίων είναι σχεδόν μηδενικός δεν υπάρχει λόγος παστερίωσης όπου και χάνονται τα περισσότερα θρεπτικά συστατικά.
Μια ιατρική έκθεση του 1988 που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό The Brayer(τεύχος Σεπ - Οκτ 2001) ανέφερε συνοπτικά πως η εσωτερική χρήση του γαϊδουρινού γάλακτος, είναι χρήσιμη στην θεραπεία γαστρεντερολογικων προβλημάτων, βρογχίτιδας, πνευμονικές μολύνσεις και νευρικής εξάντλησης.
