Μια «συγνώμη» χωρίς αποδέκτη

Μια «συγνώμη» χωρίς αποδέκτη 







Την απόλυτη έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα κατέδειξαν πανηγυρικά και οι ηγετικές ομιλίες. Τόσο τουΓιώργου Παπανδρέου αλλά και του Βαγγέλη Βενιζέλουακόμη περισσότερο του επίδοξου εκφραστή του βαθέως ΠΑΣΟΚ, του Χρήστου Παπουτσή. Λες και μιλούσαν για άλλη χώρα, λες και αναφέρονταν και απευθύνονταν σε άλλο λαό. Και πάντως σίγουρα σε λαό λωτοφάγων. Σε λαό χωρίς μάτια, χωρίς αφτιά, χωρίς μυαλό, χωρίς κρίση, χωρίς μνήμη, χωρίς καν αισθήματα και συνείδηση.
Η δε αγωνία τους για το «καινούργιο ξεκίνημα» περιοριζόταν στην κατά το δυνατόν επανασυσπείρωση των ψηφοφόρων τους. Με μόνο συναισθηματικά και διόλου πολιτικά κριτήρια δε («να επιστρέψουν στο σπίτι τους» έκανε έκκληση στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ ο Βαγγέλης Βενιζέλος) και, εννοείται, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής. Λες και δεν έγινε τίποτα σημαντικό, τίποτα ασυνήθιστο σ' αυτό τον τόπο τα τελευταία δυόμιση χρόνια, ή λες και δεν ήταν οι πάντες απολύτως συνυπεύθυνοι για όσα διεπράχθησαν σ’ αυτά τα χρόνια. Θεωρούν προφανώς πως ο Γιώργος Παπανδρέου παίρνει μαζί του, στο σπίτι του, όλες τις αμαρτίες, όλες τις ευθύνες, όλα τα βάρη και αποδίδει τους άλλους λευκούς στην κοινωνία... 

Οι παράπλευρες απώλειες

Ως ο «θριαμβευτής του PSI» ποζάρει ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο οποίος εκλέγεται σήμερα, και τυπικά, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Από πόσα μέλη και από πόσους «φίλους» θα πάρει το χρίσμα; Θα το δούμε. Αν και η έννοια «φίλος του ΠΑΣΟΚ» μοιάζει πλέον μάλλον με ανέκδοτο. Σε κάθε περίπτωση ο Βενιζέλος εκλέγεται πρόεδρος άνευ αντιπάλου και θα πρέπει τώρα, σε διάστημα μικρότερο των δύο μηνών, να κατορθώσει το ακατόρθωτο. Να ξανακάνει το ΠΑΣΟΚ κόμμα. Κόμμα με «πρόσωπο» να εμφανιστεί στις εκλογές. Μια προσπάθεια που μοιάζει σχεδόν προμηθεϊκή, δεδομένου ότι η «ιστορική στιγμή του θριάμβου του PSI» είχε τόσες παράπλευρες απώλειες σε ανθρώπινα θύματα, ώστε είναι λίαν αμφίβολο αν το «νέο ΠΑΣΟΚ» μπορεί να βρει χώρο αναφοράς. Αν μπορεί να βρει κοινωνικές ομάδες στις οποίες ν’ απευθυνθεί, αν μπορεί να βρει πολίτες ν’ ακούσουν καν την πρότασή του. Είναι χαρακτηριστικό και ενδεικτικό των πραγμάτων το γεγονός ότι οι εκλογικοί στόχοι του σημερινού ΠΑΣΟΚ εντοπίζονται, καθώς ομολογείται, στη... φιλόδοξη προοπτική του 20%. Όταν η χειρότερη επίδοση του ΠΑΣΟΚ από το 1981, οπότε για πρώτη φορά ανήλθε στην εξουσία, ήταν το 38,1% του 2007. Τότε που ο ίδιος ο Βενιζέλος διαπιστώνοντας την «κατάρρευση» ζήτησε, από το Ζάππειο, την απομάκρυνση του Γιώργου Παπανδρέου...

Αλλά για να αντιληφθεί καλύτερα ο νέος αρχηγός την κατάσταση, αλλά και τις πραγματικές δυνατότητες και τις προοπτικές του κόμματός του, δεν έχει παρά να μετρήσει τις άλλες παράπλευρες απώλειες, εκείνες των δύο Μνημονίων (διά χειρός ΠΑΣΟΚ αμφότερα) στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Από τους εκλεγέντες το 2009 βουλευτές κάποιοι συνεργάζονται ήδη με τον ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι άλλοι προσανατολίζονται προς τη ΔΗΜ.ΑΡ., κάποιοι πήγαν σπίτι τους, ενώ δύο καινούργια κόμματα, η «Κοινωνική Συμφωνία» της Λούκας Κατσέλη και του Χάρη Καστανίδη και το «Άρμα Πολιτών του Γιάννη Δημαρά, από την ίδια Κοινοβουλευτική Ομάδα προερχόμενα, επιχειρούν ήδη να κινηθούν και να αγρεύσουν ψήφους από το ίδιο πολιτικό ακροατήριο.

Εκεί όμως που προπάντων θα σκοντάψει η εκλογική προσπάθεια του Βαγγέλη Βενιζέλου, είναι η εδραιωμένη στους πολίτες πεποίθηση πως το «νέο ΠΑΣΟΚ» ζητά την ψήφο τους μόνο και μόνο για να συνεργαστεί με τη Ν.Δ. μετεκλογικά από όσο γίνεται καλύτερες θέσεις. Με ευνοϊκότερους για το ίδιο κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς. Ε, λοιπόν, αυτό το αίτημα, ως εκλογικός στόχος, δεν είναι μόνο τραγικά ηττοπαθές, είναι πραγματικά αυτοκτονικό. Και, φυσικά, απολύτως ακυρωτικό της όποιας προσπάθειας