Κάθε…Πάχτας στον πάγκο του
Το μεταλλευτικό λόμπι της εποχής Πάχτα (αρχές δεκαετίας 2000) οσμίστηκε χρήμα και μάλιστα πολύ χρήμα αλλά τότε δεν υπήρχε κρίση, θα έπρεπε να περιμένει την κατάλληλη στιγμή, αλλά και να προλειάνει το έδαφος. Η βιομηχανία της βόρειας Ευρώπης διψάει για φτηνές πρώτες ύλες αφού εισάγει από τον τρίτο κόσμο το 65% των μετάλλων που χρησιμοποιεί. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το είχε πει καθαρά -με την ευθύτητα που τον διέκρινε- κατά την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ: «Η προίκα που δίνουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια για την ένταξή μας είναι ο ορυκτός μας πλούτος». Ο λόγος γίνεται για το χαλκό, αλλά κατά τύχη αυτός συνυπάρχει με χρυσό που η τιμή και των δυο καλπάζουν στην αγορά. Ο κατάλληλος άνθρωπος που θα έκανε το deal της αισχύνης βρέθηκε και δεν ήταν άλλος από τον Πάχτα. Το πολύ χρήμα βρίσκονταν στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Χαλκιδική, με τη μορφή χρυσοφόρων και χαλκούχων κοιτασμάτων. Ο Πάχτας ήταν τότε, εκτός από υφυπουργός οικονομικών και «χαλκιδικάρχης», δηλαδή ο εκπρόσωπος του πελατειακού κράτους του ΠΑΣΟΚ στη Χαλκιδική. Ο Πάχτας ενσάρκωσε για την εποχή του τη διαπλοκή με τα μεγάλα συμφέροντα και τον «επιχειρηματικό» παρασιτισμό. Η παραχώρηση δημόσιων δασικών εκτάσεων στον «επιχειρηματία» Στέγγο (που του στοίχισε και τη θέση στο ΠΑΣΟΚ), το αντιπαραγωγικό ξεκοκάλισμα των κοινοτικών κονδυλίων στη Χαλκιδική και όχι μόνο, και -σαν αποκορύφωμα- η παραχώρηση 317.000 στρεμμάτων γης και κοιτασμάτων αξίας πολλών δις (των μεταλλείων Κασσάνδρας) στον επίσης «επιχειρηματία» Μπόμπολα χωρίς τίμημα και χωρίς διαγωνισμό, μπορούν να εξηγήσουν τη σημερινή του στάση σαν εκπρόσωπο των χρυσοθήρων από τη θέση του δημάρχου Αριστοτέλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου